كُلِّ [1] tâmimi ifade eden bir edattır. Burada ifade ettiği tâmimden hiçbir şeyin, hiçbir ferdin tahsisi ve daire-i şümulünden ihracı yoktur. Bu itibarla
مَا مِنْ عَامٍّ اِلاَّ وَقَدْ خُصَّ مِنْهُ الْبَعْضُ [2] olan kaide-i külliyeyi tahsis ediyor. Çünkü kendisi bu kaidenin şümulünden hariç kalmıştır.
شَىْءٍ [3] Bu kelime vacip, mümkin, mümtenie şâmildir.
عَلِيمٌ [4] Yani, zâtı ile ilim arasında zarurî, lüzumî sübut vardır.
ba